zag er zo uit:
Helaas ziet het er in de praktijk heel wat realistischer uit,
zowel in woord als in beeld.
In woord een verslagje van een doodgewone voormiddag:
Ik had was
gehangen en Mini-mie bij mij genomen in de maclaren buggy zodat ze me kon
zien. Toen ik Mini-mie in bedje ging
steken, nam ik haar uit de buggy en ging met haar naar binnen. Mie Fantasie en Wielfreak waren nog buiten
aan ’t spelen. Toen ik beneden
kwam, ruimde ik nog wat op voor ik terug naar buiten ging. Ineens hoorde ik Wielfreak wenen: aan het
einde van de tuin zat hij vast gegespt in de buggy. Mie Fantasie was alle moeite van de wereld aan
het doen om hem los te maken. Bleek nu
dat Mie Fantasie hem had vast gezet, hij dan moest pipi doen maar zij hem niet
terug los kreeg maar bleef proberen in plaats van mij te komen roepen. Met als gevolg: een natte Wielfreak in de
buggy. Ik haalde hem eruit en gelukkig
is Wielfreak een jongen: zijn onderhemdje, t-shirt en broekjes kletsnat maar de
buggy nog helemaal droog: oef!
Even later:
ik was fruitpap voor Mini-mie aan het maken en zie ineens waterstralen op het
raam van de veranda. Bleek dat Mie
Fantasie haar waterspuit had gevuld met het vuile water van het zwembadje: “ik
ben de ruiten aan ’t kuisen, mama!”
Nog wat
later: ik was Mini-mie aan het fruitpap geven en zie door het keukenraam dat
Mie Fantasie met de kruiwagen aan het rijden is, vlak onder de waslijn die vol
was hing: met die vuile kruiwagen tegen mijn propere was!!
Nog wat
later: ik was Mini-mie een propere luier aan ’t aandoen: Wielfreak en Mie
Fantasie zijn aan het fikfakken en Wielfreak bijt in de bil van Mie Fantasie.
*zucht*
In beeld:
Maar ondertussen weet ik - gelukkig - dat het overal zo is.
Dat kinderen kattenkwaad uithalen en ruzie maken
en dat je maar twee handen hebt. Dat de was en de plas nooit helemaal gedaan zal zijn
en dat een opgeruimd huis altijd maar voor eventjes is.
Dus komt het er op aan om in het moment zelf te leven,
om al eens de rommel te negeren
want anders komen we nooit toe aan genieten.
En met deze drie schatten is het moederschap echt wel genieten - en ik ben echt niet bevooroordeeld omdat ik hun moeder ben ;-)
Dus dat romantisch ideaalbeeld is soms wel 'pretty close' :-)
(bijvoorbeeld als de dochter bereid is te poseren in haar 'laura-ashley-kleedje', LOL)
En ook vooral dankzij mijn man uit de duizend die maandag terug begint te werken, aaaargh!!!
dat zijn nu de momenten sé. zo herkenbaar. En soms ben ikzelf er dan nog eens goed moe bij en vlieg ik snel uit mijn vel. ...en heb daar dan later spijt van. Maar we kunnen ze niet missen hé. onze schatten voor het leven.
BeantwoordenVerwijderenHet leven zoals het is: het moederschap. Heel herkenbaar, maar toch kan er niets tegen het gevoel op om moeder te zijn ;-)
BeantwoordenVerwijderenHet leven zoals het is!
BeantwoordenVerwijderenWij hebben ooit eens geprobeerd wafels van zand te bakken in het wafelijzer van ons moeder dat stond af te koelen.....ons moeder heeft het nooit meer goed gekregen, dat wafelijzer.....
BeantwoordenVerwijderenDit is volgens mij echt een leuke post om later terug te lezen, als de kinderen groot/groter zijn. Dan kun je lachen om de verhalen en vertederd terug kijken naar de foto's :)
BeantwoordenVerwijderenHet gaat nog toffer worden, als ze puberen.
BeantwoordenVerwijderenIk dacht dat ik er goed af kwam, de twee oudste waren voorbeeldig, de derde die geeft me graag zijn deel, puberen voor drie, ha ha. Maar ach we zien ze graag en wat zijn al die lieve ontelbare keren dat ze je aan het lachen maken of verstrooien grote rijkdom.