Mijn tandartsbezoek: elektrisch poetsen of niet?

Omdat ik gehoord had dat een tandartsbezoek in 2016 fors duurder zou worden
als je in 2015 niet op controle was geweest,
plande ik nog vlug een bezoekje bij de tandarts in.
Ik kon me mijn laatste keer bij de tandarts niet meer herinneren,
dus dat moest ook al weer enkele jaren geleden zijn.

Wat ik me wel nog herinnerde,
was dat mijn tandarts me toen had toevertrouwd
dat ik gezegend was met een goed gebit
en dat ik één van de weinige patiënten was
waarbij het eigenlijk niet hoefde om jaarlijks op controle te komen.
Nogal gek om dat uit de mond van een tandarts te horen,
maar daar was ik natuurlijk blij om.

Nu was het al wel enkele jaren geleden,
dus maakte ik maar een afspraak,
nog steeds bij mijn oude tandarts in het dorp waar ik als kind woonde.
Pijn had ik niet,
maar een controle kon nooit kwaad.

Het was in de straat even zoeken naar het juiste huis.
Pfieuw, dit leek me plots langer geleden dan ik me kon herinneren.
Normaal heb ik van het interieur van een gebouw nog jaren nadien
beelden van de inrichting en van een ruimtelijk plattegrond
maar deze keer kon ik me er niets meer bij voorstellen.
Van wanneer dateerde mijn laatste tandartsbezoek eigenlijk?
Hoeveel gaatjes hadden mijn gebit ondertussen al kunnen aantasten?

Ik zag het al voor me:
ik zou minstens 3 gaatjes hebben.
Vandaag zou ik voor het eerst een verdovingsnaald in mijn tandvlees voelen.
Met knikkende knieën belde ik aan.
Een biepje weerklonk, waarna ik de deur open duwde.
De tandarts kwam er onmiddellijk aan.
Hij kende me nog, 
dat was al iets.

Ik mocht direct in de stoel gaan liggen.
Hoewel ik met mijn kinderen wel jaarlijks op controle ga (bij een tandarts hier in de buurt),
schrok ik er toch van hoe plat mijn stoel werd gelegd.
Dit was echt veel te lang geleden,
alle herinneringen waren uit mijn geheugen weggevloeid.

In stilte controleerde de tandarts mijn gebit.
Seconden tikten weg.
Dit duurde eindeloos!
Was hij de gaatjes aan het tellen?
Soms tikte hij eens met een metalen tangetje tegen een tand,
misschien om te voelen of die nog wel stevig vast stond of zo?
Dat was vast en zeker geen goed teken!

Eindelijk was hij klaar.
"Ik heb twee opmerkingen," begon hij.
"Oh nee", dacht ik, "daar heb je het!"
"Je hebt geen gaatjes maar ..."  
Wow, echt!?  Geen gaatjes!  Maar wat dan wel?
"Je hebt een beetje kalkaanslag aan de achterkant van je onderste tanden.  Die ga ik verwijderen."
Ja, en ... ?
"En je schrobt veel te hard op je tanden bij het poetsen."
Oei, mag dat dan niet?

Het kwam erop neer dat ik niet meer mag duwen tijdens het poetsen,
enkel nog van die ronde, masserende draaibewegingen maken.
Anders zou ik mijn tanden stuk poetsen.
Hij raadde me zelfs aan om een elektrische tandenborstel te gebruiken,
dan kan je niet te veel druk uitoefenen op je tanden.

Nu hou ik totaal niet van elektrische snufjes.
Het idee van zo'n gezoem in mijn mond geeft me al koude rillingen.
Het verwijderen van de kalk aan mijn tanden was dan ook een ware kwelling,
niet qua gevoel maar vooral door het geluid.

Ik heb me nu een super zachte tandenborstel gekocht
en let er op om geen druk uit te oefenen op mijn tanden.
Maar ik blijf toch twijfelen.
Daarom kom ik eens bij jullie vragen:

Poetsen jullie elektronisch?
Waarom wel, waarom niet?
Of heb je vroeger elektronisch gepoetst en ben je weer gewoon gaan poetsen?
Waarom dan?
Of had jij ook dat probleem dat je te hard duwde tijdens het poetsen?

Tot slot had mijn tandarts nog een laatste opmerking:
dat ik vanaf nu jaarlijks op controle moet komen
want mijn laatste bezoek dateerde al van ...  2008 !!   :-o