Afscheid van een thuis

Ik hecht mij niet alleen aan mensen maar ook aan plaatsen en gebouwen.

Vorige week verhuisde mijn vava van zijn boerderij naar een rusthuis.

Zijn boerderij, zijn huis, zijn thuis,

waar hij heel zijn leven heeft gewoond en gewerkt

waar hij geboren is, waar mijn grootmoeder gestorven is.

Zijn thuis die ook van kindsbeen af de thuis van heel mijn familie was,

een plek vol gezelligheid en familiewarmte,

een plek boordevol mooie herinneringen.

Een plek waar ik zelf kind was

en nu ook met mijn eigen kinderen over de vloer kwam.

Ik verzamelde de mooiste foto's als hommage aan deze thuis.

Het is een oud gebouw, dat duidelijk versleten is,

waar de tijd is blijven stilstaan.

Een vleugje nostalgie.

Dag mooie vloer, dag prachtige architectuur, dag gezellige lange bank,

dag groen geblokte keukengordijntjes, dag keldertrap,

dag stal, dag schuur, dag zwaluwnesten, dag "veureft" (= erf)

dag rode bakstenen met een ziel.

De laatste keer dat we in de boerderij op bezoek gingen,

zei mijn vava - altijd paraat voor een grapje:

"Tot de volgende zitting, wie weet wel op mijn lijkdienst".

Twee weken later bleek er dan eindelijk een plekje vrij in het rusthuis.

Dus daar was de volgende 'zitting'.

Gisteren gingen we er op bezoek met de kindjes

en vava knipoogde tevreden naar me.

De kindjes reageren alle drie anders.

Mie Fantasie vindt het net als ik wel goed voor vava

maar ze vindt het ook jammer 

dat we niet meer naar de boerderij kunnen gaan.

Wielfreak denkt dat zijn opa nu ook naar het rusthuis moet

want die kan nog slechter stappen dan vava

en die heeft ook een ziekenhuisbed.

Mini-mie denkt dat vava op vakantie is.

Het zal hoe dan ook wennen zijn voor iedereen.

Ben jij ook gehecht aan bepaalde huizen of plaatsen?

Ik heb bijvoorbeeld ook een band met het huis waar ik in mijn kindertijd woonde

en waar ik nog veel mooie herinneringen aan koester,

zeker nu ik zelf kindjes heb,

daardoor herinner ik me precies meer, door hen bezig te zien.

Op mijn elfde verjaardag verhuisden we.

Ik ben er sindsdien niet meer binnen geweest

maar wel nog een paar keer aan de deur gaan piepen

met het nieuwjaar zingen op 31 december.

Drie weken geleden ging ik er voor het eerst met mijn 3 kindjes zingen.

Die vonden het heel speciaal te mogen zingen aan het huis waar mama vroeger woonde.

Het huis was langs buiten nog bijna volledig hetzelfde

maar binnen was het helemaal verbouwd,

zelfs de deur tussen de hal en de living was op een andere plek.

Ook de vloer en zo was anders.

Alleen de trap naar boven was nog hetzelfde.

Een meisje van ongeveer 11 jaar stond in de deuropening.

Ze was heel enthousiast te horen dat ik daar nog gewoond had.

Leuk, hè?

Live goes on.  De mooie herinneringen blijven.