woensdag 30 maart 2016

Literatuur met de grote en de kleine L: "Het smelt" van Lize Spit

478 pagina's telt "Het smelt", het romandebuut van Lize Spit.
En dat is geen pagina te veel.
Wat een woordgebruik, wat een plezier om te lezen.

Ik had een tijdje geleden een lovende recensie gelezen in de standaard der letteren.
Het boek zou zo geweldig zijn, maar het verhaal sprak me niet echt aan.
Toen ik een exemplaar in de boekenwinkel zag liggen, 
kon ik het toch niet laten de eerste bladzijde te lezen.  
Die deed me onmiddellijk besluiten dat ik meer wilde.  
Vorige week zag ik het in de bib staan en aarzelde ik geen seconde.  
Op nog geen week tijd was het uit.
Wauw...



De schrijfster slaagt er perfect in de spanning op te bouwen naar het einde toe.
Wat is Eva met het ijs van plan?  Hoe stierf Jan?  En wat gebeurde er op de fatale zomerdag?
In 3 verhaallijnen krijg je alle details te weten
die nodig zijn om de ontknoping van het verhaal te begrijpen.
Voor de lezer is dit de perfecte volgorde: 
het zit ontzettend goed in elkaar, het klopt helemaal.

De gebeurtenissen van die fatale zomerdag vind ik zowel ongeloofwaardig als walgelijk.
Maar eigenlijk vind ik het verhaal zelf niet zo primerend.
Het te mogen lezen, overspoeld worden door die prachtige zinnen vond ik veel belangrijker.
In de meeste boeken sla ik zinnen over.
Zinnen die er niet toe doen, bladvulling,
omdat het te spannend is en ik vlug wil voort lezen, 
omdat de zinnen te flauw zijn.
In "Het smelt" is geen zin te veel. 
Ik heb elke zin gelezen en elke zin is prachtig.  
Spit goochelt met taal en creëert wondermooie zinnen die toch niet gekunsteld overkomen.
Ze beschrijft alles erg realistisch, alsof ik het zelf met m'n eigen ogen kan zien.
Het is een triest verhaal, maar toch komt het zo niet over.
Ze laat namelijk na om psychologische beschrijvingen van gedachten weer te geven,
voor haar is enkel het zintuiglijk waarneembare voldoende om de sfeer te scheppen.
Dat maakt het tot geen zwarte roman,
maar eentje in felle vrolijke zomerkleuren met grappige anekdotes,
zeer aangenaam om te lezen.

Ik ben echt verbluft.  Het was een plezier om te lezen.  
Ik kijk al uit naar een volgende roman van haar.

Wel had ik nog 1 vraagje:
hoe kan Tesje in de meisjesslaapkamer zowel het dichtste bij de deur als hij het raam liggen?
Lig je met 2 op een kamer niet ofwel het dichtst bij de deur ofwel bij het raam?

Toevallig was het boek dat ik net hiervoor las, "Vele hemels boven de zevende" van Griet Op de Beeck.  Ook een Eva met een ongeveer even triest verhaal maar dit komt 1000x pessimistischer over.  Op de Beeck schuwt de tranen niet en psychologiseert de personages tot in het kleinste detail.   
Ik kon me niet met één van hen vereenzelvigen; ze denken allemaal zo negatief.  Ben ik dan zo positief ingesteld?  Zijn er dan zo weinig gelukkige mensen?
Misschien is de opzet van het boek om mensen aan te zetten hun leven terug in handen te nemen, er nog iets van te maken, de liefde te laten primeren.  Dan zou ik toch eerder "Kom hier dat ik u kus" van dezelfde auteur proberen dan dit werk.
Ik heb daarom ook beslist dat ik de nieuwe, "Gij nu" niet ga lezen, Op de Beeck schrijft te deprimerend naar mijn persoonlijke mening.



Enkele weken geleden deed ik mezelf "Kleine dagen" van Bernard Dewulf cadeau.  Ik hou ervan om in zijn columns te grasduinen, even te glimlachen, en weer verder te gaan.

Zijn mooie woorden mogen lezen, dat is echt genieten.

Aanraders?
Ja, "Het smelt" van Lize Spit.  
Niet zozeer om het walgelijke verhaal, maar om de rake beschrijvingen in prachtige zinnen.  
Zeker als je van lezen houdt.
Ik heb het boek nadien nog regelmatig terug ter hand genomen
om hier en daar nog eens een fragmentje te herlezen.
Ben jij van plan om het te lezen?

vrijdag 18 maart 2016

Genaaid: Patchwork: spel voor 2 spelers

Vorige maand kreeg ik voor mijn verjaardag Patchwork cadeau.
Het is een spel dat me er super leuk uitzag
dus prijkte het al eventjes op mijn verlanglijstje.
Je kan het slechts met twee personen spelen
en dat kwam goed uit want het leek mijn oudste dochter ook een tof spel.



Ieder krijgt een spelbord 
en het is de bedoeling je bord zo vol mogelijk "lapjes stof" te leggen,
dus eigenlijk een zo groot mogelijk patchwork samen te stellen.


De "lapjes stof" zijn gemaakt van karton,
knopen stellen de munten voor
en in het midden ligt het scorebord.
Om te beginnen moet je alle lapjes stof in een cirkel rond het scorebord leggen.
Een beige pionnetje geeft aan waar je mag starten tussen de lapjes stof.
Van daaraf tellend mag je kiezen tussen één van de 3 volgende lapjes stof,
uiteraard alleen als je dat kan betalen.
Heb je voldoende knopen,
dan kan je het lapje stof kopen en op je spelbord leggen.
Het beige pionnetje zet je op de plek waar je lapje stof lag.
Zo gaat het pionnetje rond en kan je steeds kiezen uit verschillende lapjes.


Op elk lapje staat een prijs (het aantal knopen)
en een waarde (bij de zandloper) 
die je vertelt hoeveel stappen je op het scorebord moet verder zetten.



Als beide spelers op het einde van het scorebord zijn,
stopt het spel.
Dan tel je je aantal knopen
min 2x het aantal lege vakjes op je spelbord.

De spelregels zijn duidelijk en eenvoudig.
Het puzzelen is ook wel tof.
Toch valt het spel me tegen.
Er zijn namelijk veel lapjes stof waarvoor je 7 tot 10 knopen moet neertellen.
Maar aan zoveel knopen geraak je nauwelijks.
Het is in sé een frustrerend spel
waarbij je veel moet wachten en sparen.
Bovendien is het psychologisch een minpunt
dat je in de eindscore altijd met negatieve getallen zit.
Niemand wint graag met -25 tegenover -33.
Het is ook geen tactisch spel.
De enige tactiek bestaat erin om een zo laag mogelijke zandloperwaarde te hebben,
tegenover een zo groot mogelijke oppervlakte op je spelbord,
maar dit is grotendeels afhankelijk van het toeval.
De geluksfactor is dus redelijk hoog.
Ik had er meer van verwacht.
Nochtans is de bedenker Uwe Rosenberg,
bekend van speltoppers als Agricola.
Dit is duidelijk een van zijn mindere creaties...

Jammer, 
ik vond het nochtans aansprekend,
zeker voor naaiende spelliefhebbers zoals ik.





Patchwork. 999 Games
voor 2 spelers, van 8-99 jaar.
Officieel vanaf 8 jaar, 

maar om de scores te berekenen
moet je toch al onder 0 kunnen tellen.

Ik denk niet dat veel 8-jarigen dat kunnen...

woensdag 16 maart 2016

Lentekriebels

Wat een heerlijk zonnetje!
Het geeft me zoveel energie om er terug in te vliegen
na al die zieken hier in huis.


Ik vond de grote voorjaarsschoonmaak altijd een belachelijk woord.
Alsof poetsen en opruimen tijdsgebonden is.
Alsof je zin kan hebben in schoonmaken?
En nu hebben de lentekriebels me zelf te pakken!

Vorige week ben ik gestart met rommelen.
Het was dan ook echt wel nodig.
Na al die jaren met continu kleine kindjes rond me heen,
kwam er vorige jaren niet veel in huis van de lenteschoonmaak.
Ik had al mijn hoop gesteld op het najaar
omdat mijn jongste vanaf september naar school ging.
Ondertussen gaat het gelukkig terug heel wat beter met mijn bekken
dus nu kan ik er echt invliegen!



Wat heb ik al gedaan?

  • De babyspulletjes zijn al grotendeels opgeborgen.  Sommige dingen - zoals de twee babybedjes, de wieg, de eetstoelen, de lakentjes en het park - hou ik bij voor eventuele kleinkinderen.  Die staan in een hoekje van de zolder goed aan de kant.
    Dat was een heuse karwei!  Zoveel babyspullen dat je allemaal bij elkaar krijgt!
  • De kamer van Wielfreak heb ik volledig stofvrij gemaakt.  Begin april wordt hij getest op allergieën want hij heeft al sinds zijn griep last van jeukende ogen en is hij erg vermoeid.  Dat zou wel eens huisstofmijt kunnen zijn.
    Er stond een beetje speelgoed op zijn kamer en op zijn nachtkastje had hij enkele persoonlijke spulletjes tentoon gesteld.  Die heb ik allemaal verplaatst.  Hij heeft nu in zijn kamer enkel nog een bed, een stofvrije kleerkast en een nachtkastje met daarop een lampje.  De gordijnen heb ik gewassen, de ruiten gekuist.  Zelfs tussen de chauffage heb ik stof afgedaan.
  • Het speelgoed is geordend.  Het babyspeelgoed en speelgoed waar niet mee werd gespeeld, is weg.
  • Mijn naaitafel is opgeruimd.  Dat was nodig.  Ik had namelijk de slechte gewoonte om me enthousiast in projectjes te storten en daarbij alle stoffen uit te halen die ik zou kunnen gebruiken.  Maar omdat ik nooit kan kiezen in mijn stapel stofjes, eindigde het vaak met de helft van mijn stoffenvoorraad op mijn naaitafel.  Daar dan nog patroontjes bij, mijn naaikoffertje én de te herstellen kledingstukken die ik alsmaar liet liggen (omdat mijn humeur dat niet echt prioriteit vindt), maakte mijn naaitafel tot één groot rommeltje.  En dat is nu allemaal mooi opgeruimd.

Wat wil ik nog doen?
  • De kleerkasten van de kindjes moet ik dringend klaar maken voor de lente en de zomer.  Dat is een never ending story.  Wellicht herkent elke moeder dit karweitje om elk seizoen te moeten schuiven in de kleerkasten: wat past nog, wat is te klein, wat moeten we nog bijkopen?  Gaat dit volgend jaar nog passen of gaan we het al opzij leggen?  En welke stapel was nu weer die met de zomerkleertjes van Mie Fantasie maatje 104 die opzij lagen voor haar jongere zus?  Waarom liggen die achter de winterkleren maat 110?
  • De slaapkamer van de meisjes verdient ook nog een extra grondige poetsbeurt.  Ik vind het ongelofelijk hoe vlug er in de slaapkamers altijd nieuwe stofwolken op de vloer liggen.
  • De keukenkastjes wil ik ook nog eens onder handen nemen.  En de dingen die ik niet vaak gebruik, verhuizen naar de zolder zodat ik gemakkelijker aan mijn bakvormen kan.

En dan denk ik: hoe doen jullie dat?  
Ik heb het geluk van daar overdag aan te kunnen werken.  
Maar als je buitenshuis gaat werken, wanneer kom je daar dan aan toe?  
Je kan toch onmogelijk kleerkasten uitrommelen terwijl de kinderen slapen?  
En ben je 's avonds niet veel te moe om daar nog energie in te steken?  
Dat zijn ook geen dingen die een poetsvrouw kan overnemen.
Of stellen jullie minder eisen, komt je moeder helpen 
of blijft het bij jullie gewoon properder omdat jullie veel minder thuis zijn dan wij?  
Daar ben ik nu eens echt benieuwd naar!  
Laat je het weten via een reactie hieronder of via Facebook?

(foto's van Pixabay)

dinsdag 8 maart 2016

Literatuur met de grote en de kleine L

Lezen, het is een hobby.
Soms is het zo verslavend dat je een tijdje minder blogt ;-)




"Het meisje in de trein" van Paula Hawkins las ik voor een groot deel in het Engels, dan kreeg ik de Nederlandstalige versie uit de bib te pakken en las ik het laatste deel dus in onze taal.  Het jammere aan vertalingen is dat je nooit helemaal alle nuances kan weergeven.  Zo kwam bijvoorbeeld de vertaling "schat" erg storend over, want in ons taalgebruik zou een vreemde nooit "schat" tegen iemand zeggen.  Ook viel het me op dat er best wel wat klungelachtige debutantenzinnen en clichés gehanteerd werden.  Maar soit, dat geheel terzijde.  Waarover het boek gaat en wat ik ervan vond, primeert.
Het is een erg populair boek, waar een heuse hype rond heeft bestaan, zeker in de VSA.  En dat is niet onterecht, want naar mijn mening is dit een goed verhaal.  De auteur zaait verwarring omdat je niet zeker weet of je het hoofdpersonage wel kan vertrouwen.  Heeft zij zelf de moord gepleegd - of er toch ten minste iets van gezien - maar is ze alles vergeten door haar drankprobleem?  Zal ze in de loop van het verhaal haar herinneringen over die betreffende avond terugvinden of niet?  De spanning wordt alsmaar opgebouwd met steeds bijkomende elementen.  
Dit is echt zo'n boek dat je in één ruk wil uitlezen.  Heerlijk!



Momenteel ben ik bezig in "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween" van Jonas Jonasson.  Ik ben er een paar maanden geleden in begonnen en heb het boek toen voor 3/4e gelezen maar vond het allemaal wat teveel van hetzelfde worden.  Nu mijn man het sinds vrijdag aan het lezen is, kriebelt het wel om hem toch uit te lezen.
Het verhaal gaat over een 100-jarige man die op zijn verjaardag uit het rusthuis ontsnapt zonder echt een doel voor ogen.  Aan de bushalte neemt hij een koffer mee van iemand die eventjes naar toilet is.  Door deze diefstal wordt hij achtervolgd en moet hij op de vlucht slaan.  Op zijn weg komt hij verschillende zonderlinge figuren tegen.  In aparte hoofdstukken krijg je het levensverhaal van de 100-jarige te horen, dat verweven is met de belangrijkste gebeurtenissen uit de 20ste eeuw.
Het lijkt een heuse roadmovie, een beetje vergelijkbaar met Forrest Gump.
Tot hiertoe kan ik over het boek zeggen dat het me charmeert.  Meermaals kreeg ik tijdens het lezen een glimlach op mijn lippen.  Het is eens iets helemaal anders dan ik gewoon ben.  Het uitgangspunt is erg origineel, het verhaal is absurd en ook ietwat spannend.  Na drie vierde van het boek heb ik dus wel een dieptepunt ervaren, maar ik hoop het alsnog uit te lezen want ik ben benieuwd hoe het afloopt.  Als je van geschiedenis houdt, is het zeker een aanrader!

Ik lees vaak meerdere boeken tegelijk, soms wel 3.  Zo kan ik steeds tussen 3 boeken kiezen naargelang mijn humeur en mijn vermoeidheidsniveau.  Als ik te moe ben voor de 100-jarige man (of als mijn man hem vast heeft), lees ik in "Daddy cool" van Lisa Mainwaring.  Het leest als een trein en het is grappig.  Zo helemaal mijn ding!  
De laatste maanden wil ik echt ter ontspanning lezen.  Te moeilijke of te literaire boeken hoeven niet.  Dan is chicklit als dit echt ideaal!


Ik ben er nog maar net in begonnen en zit al op pagina 73.  Zei ik al dat het vlot leest?  :-)
Het verhaal gaat over een jong koppel, Zoë en Dan, met een tweeling van 1 jaar oud.  Omdat de nanny steevast te laat komt en hele dagen naar Jerry Springer zit te kijken, ontslaat Zoë haar.  Aangezien Zoë als advocate promotie in zicht heeft, vraagt ze haar man om thuis te blijven voor de kinderen.  Die aanvaardt zijn nieuwe zware fulltime job als huisvader maar is daar niet echt handig in, laat staan dat hij er gelukkig mee is.  Wanneer Dan in de supermarkt wordt aangesproken door een journaliste die voorstelt een portret van hem te maken voor een glossy tijdschrift, gaat hij gevleid in op haar voorstel.  Het artikel is een doorslaand succes en opeens is hij niet langer een doodgewone huisman maar een rolmodel voor werkende ouders: Daddy Cool.  Hier had Zoë niet helemaal op gerekend...
Het is herkenbaar en realistisch geschreven.  Zoë wou dat haar man aan den lijve kon ondervinden hoe zwaar het is om voor de kinderen te zorgen.  Door de zware druk van het ouderschap lijken ze uit elkaar te groeien.  Ik zit dus nog maar op pagina 73 (van de 302) maar ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan.



Daarnaast heb ik net nog "Charisma" van Jeanne Ryan uitgelezen.  Het stond in de bib in het rek van de nieuwe aanwinsten, waardoor ik niet had opgemerkt dat dit een "young adult" boek is.  Ik ben dus niet echt het doelpubliek, maar soit.
Het verhaal speelt zich af in de VSA waar een verlegen 16-jarig meisje zich laat injecteren met een genetisch gemanipuleerd medicijn om socialer te zijn.  Het middel werkt maar het heeft helaas ook bijwerkingen.  Bovendien blijkt ze niet het enige proefkonijn te zijn.  Sommige van haar vrienden geraken erdoor in een coma en enkelen sterven zelfs.  Ze komen door heel het gebeuren ook in een mediastorm terecht en maken daarvan misbruik om wetenschappers tegen elkaar op te zetten om zo snel mogelijk een levensreddend medicijn te vinden.
Het boek leest heel vlot en het verhaal zit goed in elkaar.  Sommige details komen niet altijd even geloofwaardig over maar in de VSA denkt men daar misschien anders over.  Het is alleszins een spannend boek, zeker de tweede helft lijkt een echte thriller.



"Wat de golven brengen" van Fabio Genovesi vond ik ook tussen de nieuwe aanwinsten.  De tekst op de achterflap sprak me aan.  De roman gaat over Luna, een slechtziend albino-meisje, wiens broer Luca vermist geraakt op zee tijdens het surfen.  Daardoor voelt Sandro, Luna's interimleerkracht, zich schuldig omdat hij ervoor geijverd had Luca naar het surfkamp te laten gaan.
Een veelbelovend boek met invalshoeken van drie hoofdpersonages.  Maar ik ben helaas gestrand op pagina 28...  Ik weet niet waarom.  Is het de schrijfstijl die me niet aanspreekt?  Te veel tekst op één pagina?  Te literair?  Te moeilijk om in het verhaal te geraken door in elk hoofdstuk een apart personage aan bod te brengen?
Heb jij misschien wel het boek uitgelezen?  Is het de moeite om door de eerste hoofdstukken te ploeteren?  Sommige boeken starten namelijk niet zo goed maar worden beter naarmate je meer in het verhaal zit.  Misschien moet ik het nog een kans geven...  Maar er zijn zoveel leuke(re?) boeken!

Heb je ook soms dat sommige boeken je ontzettend aanspreken qua verhaal maar dat je tijdens het lezen moet vaststellen dat het toch je ding niet is?  Ik vind dat dan altijd zo spijtig.  Vroeger dacht ik dat het aan mij lag, dat ik niet genoeg doorzette en meer mijn best moest doen om verschillende schrijfstijlen aangenaam om lezen te vinden.  Maar er zijn zoveel boeken en ik heb al zo weinig tijd om te lezen.  Dan wil ik echt wel een goed boek lezen en mijn tijd niet verdoen met een schrijfstijl waarmee het totaal niet klikt.  
Misschien moeten sommige verhalen in verschillende schrijfstijlen aangeboden worden?  Dan kan je kiezen: eenzelfde aansprekend verhaal door schrijver A, schrijver B of schrijver C.  LOL.
Een gat in de markt?