zaterdag 30 augustus 2014

Postbode spelen

Gisteren sloeg de verveling toe bij onze kindjes.
Daar moet het de laatste vakantiedag voor zijn ;-)
Aangezien Mie Fantasie al een paar dagen aan het vragen was
hoe de postbode weet in welke brievenbus hij de juiste brief moet steken
maar ze het na al mijn uitleg nog steeds niet begreep,
gingen we zelf voor postbode spelen.

Wil je het zelf ook eens uitproberen?
Je hebt niet veel nodig:

- enveloppen met fictieve adressen:


- brievenbussen, uiteraard met huisnummer: 
(wij gebruikten onze tuinstoelen waar onderin een gleuf zit)


- straatnamen:
Wij hebben in onze tuin 2 paadjes dus dat waren 2 verschillende straten.


En dan kon postbode n° 1 aan haar ronde beginnen:




Vervolgens was postbode n°2 aan de beurt:



En ja hoor, nu snapten ze waarvoor de straatnaam en de nummer dienden
en begrepen ze eindelijk ook hoe de postbode de juiste brievenbus vindt.
Spelend leren, noemen ze dat.
En nog een leuke bijkomstigheid:
ze zijn nog een hele voormiddag zoet geweest met brieven bussen,
steeds opnieuw en opnieuw :-)

Gewonnen!

Kijk eens wat er hier op mijn keukentafel prijkt:


Ja, ik heb het boek "Art d'eco" van Kelly Eeckhaut gewonnen
op haar super toffe blog Ma mie en vert


Ze signeerde het met deze boodschap, schoon hè?
Zo'n leuk boek, je krijgt direct zin om je handen uit de mouwen te steken.
Nu heb ik een goed excuus om nog eens naar de kringwinkel te gaan ;-)

vrijdag 22 augustus 2014

Over de dochter die haarzelf een turnzak naaide

"Mama, mag ik ook eens naaien?"
Hoeveel keer had ze die vraag nu al gesteld?
Zo'n machien heeft precies wel aantrekkingskracht,
ook al naai ik zelden als de kinderen wakker zijn.
Maar allez, ze vroeg het op een goed moment:
de jongste deed net een middagdutje
en we hadden niets anders om handen.

Daar gingen we...
Eerst probeerde ze het op een overschotje:


Bange oogjes,
direct gevolgd door euforische oogjes:
"ik naai, ik naai echt!"


Jaja, ze had de microbe te pakken.
Ze wou nóg!
Nu gaat het kind binnen 10 dagen naar het eerste leerjaar
en stond er dus al heel de vakantie op mijn lijstje:
"turnzak naaien"

Ze mocht een stofje kiezen uit mijn voorraad,
ook een bijhorend binnenstofje,
en ze dan zelf knippen met de stofschaar


en spelden


om dan echt te kunnen naaien





We hadden geen oranje garen in huis,
maar ze wou niet wachten,
"dan doe ik het wel met rood"
en zo geschiedde:


Zo kan je dus nog beter zien dat ze het echt zelf gemaakt heeft ;-)




(door op de foto's te klikken, zie je ze groter)


Stof: stoffenspektakel mei 2012
Touw: Den Depot

En hoe zit dat bij jullie?
Vragen jullie kinderen vaak om ook eens te mogen naaien?

dinsdag 19 augustus 2014

Speeltuin-trauma

Ik denk dat elke moeder dit wel eens meemaakt.
Een kind dat het ene moment vrolijk door de speeltuin slingert
van loopbrug naar glijbaan over klimrek
en dat het volgende moment paniekerig heel de speeltuin bij elkaar krijst.

Check.
In een overvolle speeltuin.
Check.
In een mega hoog gedeelte waar ik zelf niet op geraakte.
Check.
Maar waar hij zelf al minstens twintig keer was op en af geweest,
zonder hulp en met veel plezier.
Check.

Heel rustig praatte ik op hem in.
Maar het had to-taal geen effect.
Nee, meneertje kroop nóg hoger.
En tegelijkertijd ging zijn stemvolume mee omhoog.
Een oorverdovend en ontzettend zielig gehuil.

Ondertussen stonden al 6 andere ouders en grootouders rond het speeltuig.
De oudste van allemaal klom naar boven,
ik geloofde mijn eigen ogen niet.
Een bomma - maar wel een vriendelijke, lieve, kwieke -
op de touwen van het klimrek, 
onder het tunneltje onderdoor
en dan nog een beetje hoger.
Ze stak haar hand naar hem uit
om hem naar beneden te helpen
maar hij kroop in een bolletje in een hoekje van het huisje,
met zijn armen rond zijn knieën met z'n hoofd ertussenin,
nog harder krijsend.
Argh, zo koppig! 

En wat deed ik ondertussen?
Giechelen!
Echt, ik stond daar te giechelen,
ik kon mijn lach niet meer bedwingen.
Dat heb ik nu bijna altijd
als mijn kinderen het op een volumineus bleiten zetten
op een publieke plaats met veel volk.

Ik probeerde mijn lach in te houden
maar het lukte niet,
mijn schokkende schouders verraadden me,
terwijl de "bomma" naar beneden klauterde.
En dan, ineens,
kwam hij naar beneden gesjeesd langs de glijbaan,
onmiddellijk gevolgd door zijn fiere grote zus
die het - na 4x proberen -
had klaargespeeld om hem mee naar beneden te krijgen. 
Hip hoi!

Een dikke eindeloos durende knuffel van de mama
en dan, hop, huiswaarts!



Locatie: de zalige speeltuin "stadspark" in Lier
Hoofdpersonage: de zoon, op deze foto die ik een uur voordien nam,
op exact dé plek waar hij zich huilend verschool:





dinsdag 12 augustus 2014

Over water lopen - Het Vinne in Zoutleeuw

Gisteren zijn we kletsnat geworden.


Gelukkig niet van in 't water te vallen.
Het zou gekund hebben met zo'n smalle paadjes vlak boven 't water
met daarop zo'n deugenietjes.

Nee, we genoten van een stralend zonnetje 
tijdens onze wandeling in het provinciaal domein het Vinne in Zoutleeuw.


Er waren al heel de dag veel kleine lichte wolkjes
maar plots verscheen daar een grote donkere.

 
Tijd om weg te vluchten was er niet meer.
De regen viel ineens met bakken uit de lucht.
Gelukkig waren we vlakbij het speelbos,
waar er een kamp op ons stond te wachten:


om wat dekking te bieden tegen de regen.


Is 't nog niet over?


Nee, het bleef maar gieten.
Het hout werd nat en begon te lekken,
al gauw was onze rug kletsnat.
Dus vluchtten we naar onze auto,
die niet zo heel ver van het bos geparkeerd stond. 

(daarvan zijn uiteraard geen foto's,
mijn toestel kan niet echt tegen water)

En je raadt het al:
we zaten nog geen minuut in de auto,
of daar was het zonnetje al. 

Deze keer vertrokken we wél met paraplu 
(en ook met buggy want Mini-mie houdt ervan om naar de verkeerde kant te lopen).


Door de warmte van de zon verdampte het water onmiddellijk,
zoals je hierboven op de brugleuning ziet.
En natuurlijk waren we daardoor ook vlug terug droog.

We zetten onze wandeling verder
en genoten van de prachtige natuur.
't Is daar echt wonderschoon.


 



De wolkjes weerspiegeld in het water maakten het allemaal nog dat ietsje mooier.
Wel wat veel wind, waardoor we toch een kleurtje hebben opgelopen.
En waardoor we moesten opletten dat we niet in 't water waaiden.

Daarom had ik vóór we op de "bruggetjes" gingen,
deze foto genomen,
om achteraf dan te kunnen zeggen:
toen waren ze nog droog ;-)


Maar gelukkig heb ik dat niet moeten zeggen,
al was ik wel even bang toen Mie Fantasie het op een spurtje zette:

 
deugenieten zijn 't:




We hebben nog eens regen gehad,
maar gelukkig hadden we nu onze paraplu bij:


Naast die mooie natuur is er ook nog een zintuigenpad:




een super toffe speeltuin:

 


en kan je er in de kindvriendelijke bistro ook gaan eten.



Echt de moeite!
Meer info op de website van Het Vinne