dinsdag 19 augustus 2014

Speeltuin-trauma

Ik denk dat elke moeder dit wel eens meemaakt.
Een kind dat het ene moment vrolijk door de speeltuin slingert
van loopbrug naar glijbaan over klimrek
en dat het volgende moment paniekerig heel de speeltuin bij elkaar krijst.

Check.
In een overvolle speeltuin.
Check.
In een mega hoog gedeelte waar ik zelf niet op geraakte.
Check.
Maar waar hij zelf al minstens twintig keer was op en af geweest,
zonder hulp en met veel plezier.
Check.

Heel rustig praatte ik op hem in.
Maar het had to-taal geen effect.
Nee, meneertje kroop nóg hoger.
En tegelijkertijd ging zijn stemvolume mee omhoog.
Een oorverdovend en ontzettend zielig gehuil.

Ondertussen stonden al 6 andere ouders en grootouders rond het speeltuig.
De oudste van allemaal klom naar boven,
ik geloofde mijn eigen ogen niet.
Een bomma - maar wel een vriendelijke, lieve, kwieke -
op de touwen van het klimrek, 
onder het tunneltje onderdoor
en dan nog een beetje hoger.
Ze stak haar hand naar hem uit
om hem naar beneden te helpen
maar hij kroop in een bolletje in een hoekje van het huisje,
met zijn armen rond zijn knieën met z'n hoofd ertussenin,
nog harder krijsend.
Argh, zo koppig! 

En wat deed ik ondertussen?
Giechelen!
Echt, ik stond daar te giechelen,
ik kon mijn lach niet meer bedwingen.
Dat heb ik nu bijna altijd
als mijn kinderen het op een volumineus bleiten zetten
op een publieke plaats met veel volk.

Ik probeerde mijn lach in te houden
maar het lukte niet,
mijn schokkende schouders verraadden me,
terwijl de "bomma" naar beneden klauterde.
En dan, ineens,
kwam hij naar beneden gesjeesd langs de glijbaan,
onmiddellijk gevolgd door zijn fiere grote zus
die het - na 4x proberen -
had klaargespeeld om hem mee naar beneden te krijgen. 
Hip hoi!

Een dikke eindeloos durende knuffel van de mama
en dan, hop, huiswaarts!



Locatie: de zalige speeltuin "stadspark" in Lier
Hoofdpersonage: de zoon, op deze foto die ik een uur voordien nam,
op exact dé plek waar hij zich huilend verschool:





2 opmerkingen:

  1. Ai ai ... Sander is ook geen grote fan van die schuifaf, hoor. Ik geloof niet dat hij er al is af geweest. En we komen er heel regelmatig. Maar Nele al wel hoor. Als we daar nog maar één voet binnen hebben gezet, zet die al een spurt in naar die touwen om naar boven te klimmen :-D. Maar alleen durft ze het nog niet, ze heeft een vriendinnetje nodig om samen te gaan :-D.

    BeantwoordenVerwijderen