Het gebroken peuterbeen

Anderhalve week geleden slaagde onze 2-jarige Mini-Mie erin

om een dubbele beenbreuk op te lopen.

Ze was buiten op de watertafel gekropen, 

die was gekanteld en omgevallen

terwijl zij er met haar beentje onder lag.

Dat was op een zondagavond op een verjaardagsfeestje bij familie,

ze huilde verschrikkelijk maar viel al gauw in slaap.

Pas 's anderendaags hadden we (na een zware nacht)

door dat ze niet op haar voet steunde.

Dus trok ik met ons mie naar het ziekenhuis

waar de dokter oordeelde dat er RX-platen moesten genomen worden.

Dat was nog geen sinecure.

Ik had me er nochtans op voorzien

en had speciaal daarom haar Kaatjespop en K3-pop (voor in elke arm één)

en haar tut meegenomen.

Ik vertelde haar in de wachtzaal ook dat we een foto van het been gingen nemen,

dat het niet lang ging duren en dat ze maar eventjes stil moest liggen.

Dat hielp allemaal niet,

ze was panisch van angst

en wou niet blijven liggen.

Met één verpleegster en ikzelf moesten we haar vasthouden.

Ocharme.

De foto's waren duidelijk:

zowel het scheenbeen als het kuitbeen waren gebroken,

gelukkig net boven de enkel en boven de groeischijven die gespaard bleven.

Het was ook een propere breuk die niet moest worden rechtgezet of geopereerd.

De gipsendokter werd erbij geroepen 

en die mat onze jongedame een stevig harnas aan voor de komende 6 weken.

Een blauw exemplaar want de roze waren op,

misschien maar gelukkig ;-)

Normaal moest hij tot boven de knie maar omdat ze nog zo klein is,

was onder de knie voldoende om te genezen.

Oef.

Indien ze ermee ging kruipen of op lopen,

dat mocht allemaal:

"op die leeftijd voelen ze nog perfect aan wat ze kunnen,

ze luisteren nog naar hun lichaam."

Anderhalve week later kan ik de situatie eens evalueren.

Na drie dagen is ze al beginnen kruipen.

Aheum, ze zat eigenlijk ineens bovenaan de trap

hoewel de livingdeur toch toe was?

Blijkbaar is op 1 been staan voldoende om aan de deurklink te kunnen...

Had ik al gezegd dat ze een vedette, een echte spring-in-'t-veld is?  ;-)

Maar het is toch ook lastig.

Ze is gefrustreerd omdat ze niet alles meer kan.

En ze is ook vlug moe.  

Misschien slaapt ze slecht met zo'n blok aan haar been?

Of is het vermoeiend om zo'n gips mee te sleuren?

Of een combinatie van allebei.

Dus als ze twee uur wakker is, 

begint ze al terug te zeuren en te zagen

maar slapen wil ze dan nog niet.

Ik probeer haar zoveel mogelijk te entertainen met "nieuwe" dingen.

Zo mocht ze deze week voor het eerst prikken.

Dat vond ze super, ze deed het erg geconcentreerd,

toch de eerste vijf minuten ;-)

Ik vind dat zo ontzettend schattig om te zien:

die geconcentreerde blik,

die mollige peuterhandjes

met daarin een fijn priknaaldje.

In bad gaan is ook nog een hele belevenis

aangezien zo'n gips niet mag nat worden.

We doen er dan een plastic zak rond,

tot groot jolijt van ons Mini-mie :-)

Het lastigste is nog dat ze bijna helemaal zindelijk was
maar nog zo gemiddeld één keer per week een accidentje had.
Maar die gips mag dus absoluut niet nat worden
(en zeker niet van stinkende plasjes)
dus doen we haar nu terug een pampertje aan.
Bijgevolg is ze dus slordiger in het ophouden,
heb ik al mogen ontdekken:
dat wordt nog terug extra werk in mei...

Omdat zo'n gips erg ruw en hard is,
had de dokter aangeraden er een dikke kous rond te doen
om te vermijden dat onze vloer zou beschadigd geraken.
De enige kous die er rond paste,
was grijs en lelijk.
Ik liet Mini-mie een stofje kiezen 
en dat naaide ik op een oud pyjama-beentje met drukknoopjes
want dat was minder pijnlijk om aan te doen dan zo'n kous.

Nog grappig: 
zaterdagmiddag had ik net gekookt
en was ik vergeten dat Mini-mie in het gips lag.
Ze zat mooi boekjes te lezen in de zetel
en vanuit de keuken riep ik:
"het eten is klaar, kom maar aan tafel!".
Na een minuut schrok ik dat onze jongste nog niet aan tafel was
want normaal is zij altijd de eerste om te komen eten.
Ik ging naar de living en daar zag ik nog net
Mini-mie uit de zetel klauteren en naar me toe kruipen :-)

En ondertussen is mijn respect voor alle mama's van zieke kindjes nog méér gestegen.

Ik zit hier 6 weken met een gebroken peuterbeen

maar er zijn jammer genoeg heel wat kindjes met veel ergere dingen.

Chapeau en een hart onder de riem!

Als je nog tips hebt
om onze kleine meid binnen 4,5 weken rustig te houden
voor de RX-opname en het open zagen van de gips,
mag je ze altijd laten weten.
Ik ben al boekjes in de bib gaan halen
maar geen enkel brengt de RX zelf aan bod.
Deze "Muis in het ziekenhuis" kwam het dichtst bij de realiteit.
Aan de prentenboekenkunstenaars:
nog een gat in de markt dus ;-)