dinsdag 15 september 2015

Daar gaan mijn goede voornemens...

1 september 2015.  Daar keek ik al maanden naar uit.
Voor het eerst in ruim 6,5 jaar zou ik overdag alleen thuis zijn.
Eindelijk enkele uurtjes rust om eens te kunnen doorwerken.
Eindelijk tijd om eens iets gedaan te krijgen
in plaats van continu in de weg te worden gelopen
door een peuter die houdt van
wasmanden en kasten uitladen,
naar boven ontsnappen
en plasjes achterlaten op de vloer,
om maar enkele dingen te noemen.

Sinds april deed onze jongste geen middagslaapjes meer.
Sindsdien telde ik dus al af tot haar eerste schooldag.
Een heel to-do-lijstje had ik klaar:
de garage opruimen,
alle kleerkasten onder handen nemen,
de keukenkastjes uitkuisen,
in het speelgoed rommelen,
fotoboeken afwerken,
naaien
...
Alle werkjes bleven liggen en werden uitgesteld tot september,
dan zou ik er wel tijd voor hebben.
Dus genoot ik nog even van de volle aanwezigheid van de kindjes.
De twee vakantiemaanden zijn voorbij gevlogen.
We spendeerden uren in speeltuinen, op uitstap
en lieten veel vriendjes komen spelen.
Voordien hield ik onze jongste leuk alleen bezig:
we puzzelden, speelden de gemakkelijkste spelletjes, tekenden,
gingen zwemmen, maakten fietstochtjes en deden samen boodschappen.

Maar half augustus kreeg ik last van bekkeninstabiliteit.
Tijdens mijn drie zwangerschappen heb ik daar serieus van afgezien.
Bij de middelste zwangerschap ben ik zelfs in een rolstoel beland.
Na elke zwangerschap had ik telkens nog enkele maanden wat last
maar het beterde altijd vlug.
En nu zit ik plots terug opgescheept met die bekkeninstabiliteit,
zelfs zonder zwanger te zijn.
Al vier weken zonder een idee te hebben wanneer het weer betert.
Mijn osteopaat raadt me aan om veel te wandelen
en alles zo symmetrisch mogelijk te doen.
In de vakantie heb ik inderdaad wel minder gewandeld;
in het gewone schoolritme stapte ik na school altijd te voet verder naar de bakker.
Dus nu maak ik elke ochtend een wandeling
in de hoop dat ik vlug terug van die bekkeninstabiliteit vanaf ben.
Voorlopig is het nog niet echt beter.
De eerste dagen klikte mijn bekken enkel bij het trappen lopen
maar op mijn slechtste dagen zelfs gewoon al bij het verzetten van een been.
Ik geraak met moeite de trap nog op en af;
in ons huis vol trappen is dat echt wel een ergernis.
Bukken om iets van de grond op te rapen is pijnlijk
en de ochtendrush en koken zijn een ware hel
omdat ik dan vele kleine draaibewegingen met mijn bekken moet doen.
In de auto is het induwen van mijn ontkoppelingspedaal pijnlijk.
Maar ik kan het allemaal nog, ook al geeft het last. 
Tijdens mijn zwangerschap kon ik telkens de laatste 2 maanden niet meer rijden.

Dus blijf ik zo veel mogelijk bewegen.
En vraag ik in de colruyt hulp om iets uit het hoogste rek te halen
in plaats van zelf op dat hoge krukje te gaan staan
(want daar geraakt mijn been niet meer op).
Het zijn de kleinste, gekste, meest onbewuste dingen
waar ik nu bij aanvoel dat ik het voorzichtig moet doen:
op een stoel gaan zitten om mijn schoenen of broek aan of uit te doen
(in plaats van het been op te heffen),
met twee benen tegelijk in en uit de auto stappen
(je ziet er dan uit als een oud madammeke, maar kom).

Dus daar gaan mijn goede voornemens van kasten uit te kuisen
en heel het huis uit te rommelen...
Het kriebelt zo om te beginnen!
Hopelijk wil dat bekken vlug terug mee zodat ik er terug kan invliegen
nu die kleine kindertjes overdag zijn uitgevlogen.

Gelukkig hebben ze een goede start gemaakt
en gaan ze alle drie heel graag naar school.
De jongste loopt zelfs in het weekend met haar boekentasje rond :-)



En ik zet me dan maar rustig aan het naaien,
of fotoboeken maken;
dan kan ik heel die vakantie nog eens herbeleven :-)



4 opmerkingen:

  1. Hier staat er ook zo'n lange lijst op de planning vanaf november ;-)
    Wel minder van die bekkeninstabiliteit seg! Veel beterschap gewenst en hopelijk ben je er snel vanaf!
    Ik heb het alleen bij de jongste gehad en toen ook serieus afgezien, nu heb ik heel af en toe van die pijnscheuten in mijn rug (vooral als ik met de auto rij), maar ik heb dan weer eerder last van krampen in mijn voeten en onderbenen die te pas en te onpas komen (helaas dus ook veel in de auto en dat vind ik dus levensgevaarlijk hé :-s)
    Die van u zijn ook weer goed gegroeid op de foto's te zien! De tijd gaat veel te snel ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oei, klinkt niet goed. Gelukkige dat er nog osteopaten bestaan. Zou heel lichte yoga ook niet helpen? Veel beterschap alvast!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh jee, ik kan mij (gelukkig maar) niet veel voorstellen bij bekkeninstabiliteit, maar het moet wel enorm lastig zijn. Hopelijk ben je er vlug vanaf zodat je toch wat kan 'genieten' van je vrije dagen. En doe maar rustig aan tot die tijd!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat is minder goed nieuws inderdaad. Je blijft wel positief, zeg, chapeau! Zelf ook last gehad tijdens zwangerschappen van de jongste 2, toen was ik nog het meest gebaat met de simpele oefeningen die fysiotherapeute mij aanraadde, en die ik altijd ben blijven doen. Plus dragen van bekkengordel om alles wat steviger bijeen te houden?

    BeantwoordenVerwijderen