Literatuur met de grote en de kleine L

De leesmicrobe heeft me een jaar geleden terug besmet.

Sinds de geboorte van Mini-me (begin 2013)

had ik naast "Oei ik groei" niet veel andere boeken meer open gehad.

Maar nu heb ik de smaak weer te pakken.

De afgelopen zomervakantie heb ik me vaak 

met een boek op een bank in het zonnetje genesteld

- of in de schaduw als het in de zon te warm werd -

- in eigen tuin of in de speeltuin.

Wie mij op Pinterest volgt, kan zien welke boeken ik allemaal de moeite vond

en welke nog op het lijstje staan om gelezen te worden.

Op de blog van Sabrina zag ik dat zij sinds kort maandelijks weergeeft

welke boeken zij gelezen heeft of aan het lezen is.

Aangezien ik dat zelf ontzettend interessant vind,

deel ook ik graag met jullie mijn leestips,

wat uitgebreider dan die enkele lijntjes onder de Pinterest-afbeeldingen.

Eigenlijk zoals mijn deelname aan Kikker leest in 2012.

Gisteren las ik de laatste bladzijde van "Kom hier dat ik u kus" van Griet Op de Beeck.

Ik ben blij dat ik hem helemaal uit heb gelezen,

niet opdat ik er van af zou zijn

(als een boek me niet aanstaat, lees ik het toch niet uit).

Nee, ik ben blij dat ik heb volgehouden tot het einde,

dat ik de saaiere middelste delen heb doorploeterd,

om toch het gevoel van het boek mee te krijgen.

Het is een boek dat je aan het denken zet over je eigen leven,

over je relaties met anderen.

Normaal hou ik daar niet zo van,

omdat het er meestal vingerdik opligt,

maar in dit boek kwam het juist niet opdringerig over.

Tegelijkertijd las ik "Wij en ik" van Saskia De Coster.

Heel toevallig raken beide boeken dezelfde thema's aan:

je relatie met je ouders, de groei van je persoonlijkheid die daarmee samenhangt,

de dood van een ouder, je relatie met anderen.

Beide boeken lopen ook over verschillende jaren:

"Wij en ik" begint in 1980 en springt hoofdstukgewijs verder de toekomst in tot in 2013.

"Kom hier dat ik u kus" begint met de negenjarige Mona in de jaren 70, 

vervolgt in 1991 en eindigt in 2002.

De schrijfstijl van de negenjarige Mona steekt na een tijdje wel tegen.  

Ik las al eens eerder een heel boek vanuit het gezichtspunt van een vijfjarige, 

"Kamer" van Emma Donnoghue, 

en daar stoorde dat eenvoudig taalgebruik niet.

"Wij en ik" leest wel veel trager dan "Kom hier dat ik u kus".

Ik heb er meer dan 3 maanden over gedaan om het uit te lezen

en vaak gedacht: "ik stop er mee".

Misschien omdat in "Wij en ik" in elk hoofdstuk een ander personage uitgediept wordt.

Nee, "uitgediept" is niet het goede woord

want ik vond de personages van "Wij en ik" gewoonweg niet boeiend,

helemaal niet uitgediept en zelfs niet inlevend geschreven.

In "Wij en ik" lees je afwisselend de gebeurtenissen 

vanuit het oogpunt van de vader, moeder, grootmoeder en dochter.  

Zo krijg je niet echt een band met je personage doorheen heel het boek.

De Coster heeft meer aandacht voor het beschrijven van de omgeving

dan voor het neerzetten van echte personen met gevoelens en gedachten.

Bijvoorbeeld in de verkrachtingsscène kon ik totaal niet vatten waarom die man dat deed,

terwijl dat precies wel de bedoeling was van De Coster.

Daar slaagt Op de Beeck wel in,

al overdrijft zij dan weer met haar hoofdstuklange opsommingen 

van bijvoorbeeld waarvan Mona houdt.  

Enkele zinnetjes volstaan volgens mijn persoonlijke mening wel 

om een idee te krijgen van een beeld van een personage.  

Het overdrijven doet het net minder echt schijnen.

Ook de oudste dochter heeft de leesmicrobe geërfd.

Bijna heel de grote vakantie bracht ze lezend door,

bij mooi weer in de hangmat zodat ze toch wat buitenlucht kon opsnuiven.

En ook de afgelopen maand heeft ze weer heel wat boeken verslonden.

Soms maan ik haar aan om te spelen in plaats van te lezen,

maar dan antwoordt ze: "straks, het is net spannend!" of "nog één bladzijde!" 

en zit ze een uurtje later nog steeds met haar neus in haar boek...

Zo las ze enkele weken geleden op een zaterdagmiddag maar liefst 172 pagina's.

Anderhalf boek, vers van de bibliotheek, had ze er al weer doorgedraaid.

Ach ja, het kan niet echt kwaad, zeker? 

En ik kan er toch ook wel van genieten als ik haar gniffelend in de zetel haar blad zie omslaan.

Ik heb haar daarom ingeschreven in de Kinder- en Jeugd- leesjury Vlaanderen. 

Daar lezen alle deelnemers dezelfde 8 boeken

waarover ze op hun bijeenkomsten dan discussiëren of creatief aan de slag gaan.

Echt iets voor onze boekenwurm!

En jij?  Lees jij veel?  Of heb je ook boekenwurmen als kinderen?

Heb jij "Kom hier dat ik u kus" of "Wij en ik"? ook gelezen en wat vond jij ervan?

Thema-verjaardagsfeestje: soldaten

Om de twee weken ben ik omkleedmama in het zwembad

om de kleutertjes af te drogen en terug in hun kleren te hijsen.

Zo stond ik vorige week maandag onze Wielfreak in een handdoek te wikkelen,

de dag voor zijn vijfde verjaardag,

toen ik hem tegen de jongen naast hem hoorde zeggen:

"jij mag ook naar mijn verjaardagsfeestje komen, zaterdag."

Ik viel compleet uit de lucht.

Euhm, feestje?

Blijkbaar uitte zoonlief op die manier zijn verlangen 
om een feestje te mogen geven.

En ach, waarom niet?

Dus zette ik me enkele uren later aan het knutselen voor uitnodigingen

en bespraken we 's avonds welke vier vriendjes hij zou vragen

om zaterdag te komen vieren.

Donderdag zette ik me aan de voorbereiding.

Prompt kwam ik op het last minute idee om het feestje in het thema "soldaten" te gieten.

Wielfreak is namelijk niet alleen zot van alles met wielen

maar ook van soldaten.

Zelf hou ik niet zo van het leger en ben ik erg pacifistisch ingesteld.

Het moest alleszins een geweldloos feestje worden, 
zonder bijvoorbeeld schietoefeningen. 

Googelend en pinnend kwam ik heel wat ideetjes tegen

die ik samen sprokkelde tot een leuk feest.

Om te beginnen mochten de kinderen in de tuin 

20 soldaatjes met parachute zoeken

die daar gedropt waren voor een speciale missie.

Er waren er zelfs  met hun parachute in de takken van de bomen blijven hangen ;-) 

Nog een grappig detail:
Wielfreak was er echt mee weg toen ik vertelde 
dat er een vliegtuig was overgevlogen waaruit de soldaatjes waren gesprongen.
Geïnteresseerd als hij was, vroeg hij: "Welke kleur had het vliegtuig?"
Hoe kon ik anders dan: "donkergroen" antwoorden?  ;-)

De kleuters amuseerden zich met de soldaatjes in de lucht te gooien

en ze naar beneden te zien zweven.

Nochtans waren het maar simpele valschermpjes:

een stukje van een plastic zak, 

daaraan cadeaulint 

en dat vastgeknoopt rond het lijf van het soldaatje.

Dan volgde het hindernissenparcours: 

een stuk zaklopen, dan over de glijbaan, door het raam van het huisje klimmen

en tot slot in de rondjes van de tuinslang springen.

Oorspronkelijk was het nog de bedoeling hen onder een stoel door te laten kruipen

maar het gras was door de ochtenddauw nog kletsnat

(het feestje begon al om 10.30u)

dus hebben we dat onderdeel maar laten vallen.

Vervolgens leerden ze mikken aan de hand van een klassieker:
het blikken werpen bleek een echte hit.  

Het voordeel van maar weinig kindjes uit te nodigen, 

is dat ze niet lang moeten wachten eer ze aan de beurt zijn :-)

In nog een laatste actief spelletje was een ballon "de bom"

en moesten ze die in de lucht proberen houden

of anders ontplofte de bom.

De ballon speelde het spelletje zelfs mee

want hij is daadwerkelijk ontploft toen hij op de grond kwam ;-)

Gelukkig hadden we nog reserve "bommen"  :-)

Ik vond het ongelofelijk om te zien hoe de kindjes in het spel opgingen.

Een ballon in de lucht houden leek me vooraf gezien oersaai

en ik had verwacht dat ze het wel vlug beu zouden zijn

maar ze speelden het heel enthousiast en best wel lang.

Dan was het tijd voor wat rustigere spelletjes.

Op het magneetbord had mijn man een soldaat getekend.

Van een magneet had ik een medaille gemaakt.

De kleuters mochten om beurt geblinddoekt de medaille op het borstzakje proberen plakken.

Ook dit spel wilden ze opnieuw en opnieuw doen :-)

En toen was het al etenstijd.

Zo kwamen we niet eens toe aan nog andere activiteiten die ik voorzien had:

- bewegingsloos kunnen blijven staan op 1, 2, 3, piano

- een verrekijker knutselen van 2 wc-rolletjes

Maar dat was helemaal niet erg.  

De kinderen hebben zich allemaal ontzettend geamuseerd.

Het was echt een super tof feestje,

mede dankzij het stralende weer.

Ook de dag nadien - zondag - 

konden we ons feestvarkentje in het zonnetje vieren.

We smulden van de heerlijke chocoladetaart
die ik de dag voordien tussen het feestje door had gebakken en versierd.
Het is de "Super chocoladetaart" van Sofie Dumont
met binnenin een laagje chocomousse, 
er bovenop ganache en met slagroom een 5.
Veel werk maar ik had ze al eens eerder gemaakt
en ik wist nog hoe lekker ze was, 
dus dan is dat al die moeite wel waard.

Om op school te trakteren voor zijn vriendjes in de klas
wou Wielfreak net als vorig jaar een cake-trein.
Waar ik er vorig jaar nog veel prutswerk in stak 
door een gewone hotelcake te besmeren met ganache,
pakte ik het dit jaar slimmer aan:
ik kocht een chocoladecake, die is al bruin uit zichzelf.

De zijkanten moesten dus al niet meer ingesmeerd worden met ganache.
Ik gebruikte die wel nog om de versieringen en de wielen te laten plakken.
Dat was al een uurtje minder werk dan vorig jaar!  :-)
Zoonlief was er super blij mee,
hij vond hem zelfs nog lekkerder dan vorig jaar.
Het viel bij alle klasgenootjes in de smaak: 
we kregen een lege schotel mee terug naar huis.

Op zijn eigenlijke verjaardag werd hij ook nog verwend.

Zalig om te zien hoe blij hij was met zijn nieuwe boek
(vol voertuigen).

En uiteraard moesten er ook toen 5 kaarsjes uitgeblazen worden.
Die prachtige kroon maakte hij zelf op school.
Een fijn nieuw levensjaar, mijn schat van een zoon!

Belgian Mom Blog Awards 2015

Yes, ik ben genomineerd voor de allereerste Belgian Mom Blog Awards!

MamaExpert kwam met het lumineuze idee 

om ook voor ons land mamablog-awards toe te kennen.

Ze beschrijft in deze prachtige woorden mijn blog:

Villa Speelmama’s blog werd letterlijk opgevat als een villa. 

Er is een buitendeur, een spelletjeskast en een keuken. 

Een blog die vintage Fisher Price als header heeft – 

die heeft bij mij al een streepje voor. 

Knutselen, bakken en spelen; 

bel maar aan bij Villa Speelmama.

Mooi, hè?  

Fier dat ik was toen ik dat las!

Maar een nominatie is natuurlijk nog geen award.

Rep jullie dus als de bliksem naar haar site
waar jullie voor mijn blog kunnen stemmen,

in de categorie "Aanstormend talent - Lifestyle". 

Stemmen kan tot 18 oktober maar hoe sneller, hoe liever :-)

Dank je wel!

Minion lampionnetje voor de ballonnekesstoet

Gisteren ging in ons dorp Duffel naar jaarlijkse traditie de ballonnekesstoet uit.

Kinderen lopen dan 's avonds met hun zelfgemaakt lichtgevend lampionnetje door de straten,

vergezeld van vele mooi versierde wagens vol ambiance en sfeer.

Afgesloten wordt er telkens met een prachtig vuurwerk.

Op school knutselen ze in de kleuterklassen tot en met het eerste leerjaar een lampionnetje.

Mie Fantasie zit in het tweede leerjaar en viel bijgevolg voor de eerste keer uit de boot.

Dus gingen we thuis aan de slag.

Op Pinterest zocht ik naar originele lampionnetjes maar ik vond niet echt mijn goesting.

De tijd drong en we hadden nog steeds geen idee.

Tot mijn zoontje met zijn meter naar de film "Minions" ging kijken.

Dat was het!  Van een petfles konden we wel een Minion maken!

En hij werd prachtig, al zeg ik het zelf.  Dat hebben we goed gedaan!

Wat hou ik toch van knutselen!  

Die creatieve genen heeft mijn dochter gelukkig ook geërfd. 

Vorig weekend schilderde ze een lege cola-fles geel.

Googelend vond ik dan enkele originele knutselaars die ons idee eerder al hadden uitgewerkt;

altijd handig om van voorbeeldjes te kunnen afkijken ;-)

Toen we maandag op school kwamen, zagen we nog een mooi voorbeeld:

in de klas van Mini-me gingen ze ook een Minion-lampionnetje maken

en de meester zijn voorbeeld-exemplaar hing al afgewerkt te pronken. 

Wat een toeval!

Toen woensdag de verf droog was, zetten we ons voort aan het werk.

We gebruikten dopjes van flesjes met daarin wiebeloogjes voor de ogen.

Van gekleurd papier knipte Mie Fantasie de zwarte band en de blauwe overal. 

Met het lijmpistool plakten we alles vast.

Nog echte knoopjes op de overal, gele ballonnen als armpjes en klaar!

Op school ging er vrijdagnamiddag een pre-stoet uit voor de jongsten

waar Mini-me haar zelfgemaakte bouwvakker-minion toonde

en Wielfreak zijn gevarendriehoek met werkmannen showde.

Het thema van de school was dit jaar namelijk "bouwwerken"

aangezien de school één grote bouwwerf is door de verbouwingen.

Thuis oefenden ze in de donkere badkamer het liedje "Kèske in de lanteirn"

dat ze alle drie uit volle borst meezongen;

het filmpje ervan postte ik op youtube:  https://youtu.be/_JUMX2abWQU

En toen het buiten donker werd, 

moesten ze natuurlijk ook zien welk effect dat had op hun lichtgevende knutselwerkje :-)

(de jongste lag toen al uitgeteld in bed - naar school gaan is ontzettend vermoeiend ;-))

Op de echte ballonnekesstoet was Mini-me wel nog klaarwakker;
dankzij haar middagdutje heeft ze het kunnen uithouden zonder traantjes tot 23u30.
Ze heeft zelfs een groot deel van de stoet haar buggy afgewezen
en flink mee gestapt, daarbij trots haar lampionnetje dragend.
Zó schattig!

 

We hadden de kindjes warm aangekleed,
vooral Wielfreak die dit jaar op de kar van de school mocht zitten.
Aangezien het thema "bouwwerken" was,
verkleedde hij zich met een bouwvakkershemd boven zijn jas
en de obligatoire helm:

op de kar: 

de bouwvakkerskar van school met heel de derde kleuterklas erop:

de versiering aan de school:

Ja, minions zijn duidelijk in :-)

Het was een geslaagde ballonnekesstoet,

al waren de kindjes wel wat bang van het vuurwerk nadien

en lagen ze pas om 23u in bed.

Maar het was heel mooi weer 

en we hebben er allemaal van genoten!

Binnenkijken: de kinderkamer

Net als in de keuken en de hall
kozen we voor een opvallend behangpapier in de slaapkamer van de kindjes.

Vier jaar hangt dit papier nu al aan de muur en ik ontdek er soms nog iets nieuws in.  Het heette fairy tales, geloof ik.  Je kan er een hele tijd naar blijven kijken, echt iets voor een kinderkamer.

We combineerden het met het bijhorende rode houtachtige papier  

Eerst wou ik graag een wit vogelkastje aan die muur hangen maar nu wil ik het graag zou houden.   Bovendien staan er momenteel twee kleerkasten in omdat de zolder nog niet af is, dus is er eigenlijk geen effen muur vrij om iets aan te hangen.  De twee vrije muren zijn die met het bedrukte behangpapier.  Ideaal om er ten volle van te kunnen genieten!

Hebben jullie ook behangpapier in de kinderkamer of zijn de muren geverfd?

Is er iets speciaals qua decoratie wat jullie kinderkamer(s) iets extra geeft?

Daar gaan mijn goede voornemens...

1 september 2015.  Daar keek ik al maanden naar uit.

Voor het eerst in ruim 6,5 jaar zou ik overdag alleen thuis zijn.

Eindelijk enkele uurtjes rust om eens te kunnen doorwerken.

Eindelijk tijd om eens iets gedaan te krijgen

in plaats van continu in de weg te worden gelopen

door een peuter die houdt van

wasmanden en kasten uitladen,

naar boven ontsnappen

en plasjes achterlaten op de vloer,

om maar enkele dingen te noemen.

Sinds april deed onze jongste geen middagslaapjes meer.

Sindsdien telde ik dus al af tot haar eerste schooldag.

Een heel to-do-lijstje had ik klaar:

de garage opruimen,

alle kleerkasten onder handen nemen,

de keukenkastjes uitkuisen,

in het speelgoed rommelen,

fotoboeken afwerken,

naaien

...

Alle werkjes bleven liggen en werden uitgesteld tot september,

dan zou ik er wel tijd voor hebben.

Dus genoot ik nog even van de volle aanwezigheid van de kindjes.

De twee vakantiemaanden zijn voorbij gevlogen.

We spendeerden uren in speeltuinen, op uitstap

en lieten veel vriendjes komen spelen.

Voordien hield ik onze jongste leuk alleen bezig:

we puzzelden, speelden de gemakkelijkste spelletjes, tekenden,

gingen zwemmen, maakten fietstochtjes en deden samen boodschappen.

Maar half augustus kreeg ik last van bekkeninstabiliteit.

Tijdens mijn drie zwangerschappen heb ik daar serieus van afgezien.

Bij de middelste zwangerschap ben ik zelfs in een rolstoel beland.

Na elke zwangerschap had ik telkens nog enkele maanden wat last

maar het beterde altijd vlug.

En nu zit ik plots terug opgescheept met die bekkeninstabiliteit,

zelfs zonder zwanger te zijn.

Al vier weken zonder een idee te hebben wanneer het weer betert.

Mijn osteopaat raadt me aan om veel te wandelen

en alles zo symmetrisch mogelijk te doen.

In de vakantie heb ik inderdaad wel minder gewandeld;

in het gewone schoolritme stapte ik na school altijd te voet verder naar de bakker.

Dus nu maak ik elke ochtend een wandeling

in de hoop dat ik vlug terug van die bekkeninstabiliteit vanaf ben.

Voorlopig is het nog niet echt beter.

De eerste dagen klikte mijn bekken enkel bij het trappen lopen

maar op mijn slechtste dagen zelfs gewoon al bij het verzetten van een been.

Ik geraak met moeite de trap nog op en af;

in ons huis vol trappen is dat echt wel een ergernis.

Bukken om iets van de grond op te rapen is pijnlijk

en de ochtendrush en koken zijn een ware hel

omdat ik dan vele kleine draaibewegingen met mijn bekken moet doen.

In de auto is het induwen van mijn ontkoppelingspedaal pijnlijk.

Maar ik kan het allemaal nog, ook al geeft het last. 

Tijdens mijn zwangerschap kon ik telkens de laatste 2 maanden niet meer rijden.

Dus blijf ik zo veel mogelijk bewegen.

En vraag ik in de colruyt hulp om iets uit het hoogste rek te halen

in plaats van zelf op dat hoge krukje te gaan staan
(want daar geraakt mijn been niet meer op).

Het zijn de kleinste, gekste, meest onbewuste dingen

waar ik nu bij aanvoel dat ik het voorzichtig moet doen:

op een stoel gaan zitten om mijn schoenen of broek aan of uit te doen

(in plaats van het been op te heffen),

met twee benen tegelijk in en uit de auto stappen

(je ziet er dan uit als een oud madammeke, maar kom).

Dus daar gaan mijn goede voornemens van kasten uit te kuisen

en heel het huis uit te rommelen...

Het kriebelt zo om te beginnen!

Hopelijk wil dat bekken vlug terug mee zodat ik er terug kan invliegen

nu die kleine kindertjes overdag zijn uitgevlogen.

Gelukkig hebben ze een goede start gemaakt

en gaan ze alle drie heel graag naar school.

De jongste loopt zelfs in het weekend met haar boekentasje rond :-)

En ik zet me dan maar rustig aan het naaien,

of fotoboeken maken;

dan kan ik heel die vakantie nog eens herbeleven :-)

Brooddozen test: review Sistema, Lunchbots en Skip hop

We zochten nieuwe brooddozen:

Mie Fantasie haar brooddoos was te klein

en Mini-me start volgende week haar schoolcarrière.

Aangezien onze jongste niet van boterhammen houdt,

ben ik van plan om ook andere dingen mee te geven

zoals pastasalade en groentjes.

Dus is een lekvrije brooddoos wel handig.

Een andere vereiste was de soort verpakking:

indien het plastic was, moest het van een 'veilige' soort zijn en vrij van bpa en ftalaten.

Online kwamen we uit bij deze 3 lunchboxen die we in huis haalden:

1. de Sistema snack attack duo to go
2. de stalen Lunchbot clicks (large)
3. de Skip Hop lunch kit

De sistema heeft 1 groot vak

en 2 kleinere vakjes met dekseltjes.

Omdat die dekseltjes nogal moeilijk open te krijgen zijn voor kleuterhandjes,

hebben we die er af gehaald.

Ze is lekvrij, we hebben het getest :-)

We betaalden 5,99 euro.

De lunchbot (wij kochten de large set, 2 stuks van hele grote dozen)
is gemakkelijk te openen

maar heel moeilijk te sluiten.

Mijn zesjarige dochter krijgt ze niet dicht

en ik moet ook heel veel moeite doen om ze toe te klikken.

Misschien betert het wel hoe meer je ze gebruikt

maar voorlopig zag de dochter het niet zitten om ze mee naar school te nemen.

Ze is wel lekvrij, we hebben het getest.

Ik heb ze al aangeslagen om onze salades mee op picknick te nemen ;-)

De brooddoos van Skip Hop heeft ook een lekvrije rand

en clips om dicht te klikken

maar helaas is ze niet zo lekvrij als ze beweren:

we hebben het getest en er sijpelde voortdurend water uit langs de korte zijde...

Dit wordt wellicht veroorzaakt doordat er enkel clips aan de lange zijdes zijn. 

Uit de twee voorgaande brooddozen lekte geen druppel.

Jammer voor die van Skip Hop want ze kost bijna dubbel zoveel als de Sistema;

we betaalden 12,50 euro.

We zijn dus het meest tevreden van de Sistema,

ook al was ik voordien niet zo fan van die vakjes.

Nu ik ze gebruikt heb, heb ik er geen bezwaar meer tegen. 

Ze is lekvrij, heeft de ideale grootte voor onze kinderen 

en is gemakkelijk te openen en te sluiten.

De Lunchbot sluit moeilijk

en de Skip Hop lekt.

Welke brooddoos gebruik jij?

-- niet gesponsord, volledig onafhankelijke review --