dinsdag 20 januari 2015

Work in progress

Het is hier stilletjes, hè.
Dat betekent dat ik druk bezig ben.
Ik laat je graag al een tipje van de sluier zien.


Het is ontzettend plezant om te maken!
Wordt vervolgd... :-)

woensdag 7 januari 2015

Waarom luistert hij niet?

Wat voelde ik me een falende moeder vandaag...
Mijn zoon luistert niet naar mij.
Vier is hij, vier jaar.  En hij luistert nu al niet naar mij.
Wat moet dat dan zijn als hij 10 is?
Wat staat er ons de komende weken, maanden, jaren nog te wachten?
En WAAROM luistert hij eigenlijk niet?

Het is een vrolijk manneke, hij kan heel lief zijn en zit graag op mijn schoot.
Hij is verliefd op mij, zegt hij wel 10x per dag.  En later wil hij met mij trouwen.
Dat is best schattig, ja.  Maar naar mij luisteren, dát doet hij niet.
Hij luistert trouwens ook niet naar de papa.
Elke avond is het een gevecht om hem in bed te krijgen:
als we hem zeggen dat hij zijn tanden moet poetsen
en we naar hem toe komen om hem te komen halen, loopt hij van ons weg.
Dan moeten we hem vangen en hem naar de badkamer dragen.
Na het badkamer-ritueel ontglipt hij ons bijna altijd - slim en vlug dat hij dan is -
en moeten we hem terug gaan zoeken om zijn pyjama aan te doen.
Hij ziet het als een leuk spelletje,
maar wij zijn dan moe en gefrustreerd
en moeten bijna elke avond boos worden om hem in bed te krijgen.
Plezant is anders; een avondritueel zou rustig en gezellig moeten zijn.
Ik ben mij ervan bewust dat we dit patroon moeten doorbreken,
maar hoe doe je dat?

's Ochtends sta ik er alleen voor en is het meestal beter;
zowel hij als ik zijn dan nog niet zo moe (Zou dat de oorzaak zijn?)
Ik probeer bijna altijd om naar hem toe te gaan en hem bij de hand te nemen om mee naar de badkamer te gaan.
Maar soms heb ik daar in de ochtendrush geen tijd voor. 
Dan moet ik hem roepen, waarop hij wegloopt en zich onder tafel of zo verstopt.
Tot drie tellen helpt dan als ultieme redmiddel maar ik gebruik dat niet graag te vaak.
Het moeilijkste is om hem zichzelf te doen aankleden.
Hij doet meestal nog zelf zijn broek aan als ik hem dat vraag.
Maar zijn schoenen... 
Dat moet ik 100x zeggen en het duurt a-l-t-i-j-d minstens 10 minuten eer hij die aan heeft.
Ergerlijk dat dat is!
Pas als zijn zusjes en ik in de gang staan om onze jas aan te doen,
geraakt hij in paniek en doet hij in een minuut zijn schoenen aan.
Maar dan moet hij nog zijn jas aandoen en zijn fluo-vest;
dan zijn we al weer 2 minuten verder.
Elke ochtend staan we dus 2 minuten te wachten op meneerke.
Ergerlijk dat dat is, vooral als het al 8u15 is en de schoolbel al om 8u30 gaat...
Waarom doet hij die schoenen nooit direct aan als ik dat vraag?

Tot daar onze rituelen. 
Gewoon overdag luistert hij ook niet naar ons.  Ook buitenshuis niet.
Overlaatst deden we een sneeuwwandeling, maar echt gezellig was het niet.
Meneerke zette het namelijk op een lopen, zo ver vooruit dat we hem niet meer konden zien.
Niet één keer, maar drie keer!
En we hadden hem na de eerste keer al gezegd dat hij dat niet mocht doen,
dat het gevaarlijk was alleen op straat en dat hij bij ons moest blijven.
Eenjarige jongetjes die weglopen, dat is nog te verstaan 
want die begrijpen niet dat zoiets gevaarlijk is.
Maar vierjarigen?  Die moeten dat stilaan toch wel beseffen, niet?
Totaal gefrustreerd kwamen we thuis: kunnen we nu nergens naartoe met dat manneke?

Vandaag was het niet anders.
Het begon al vanmiddag op school toen ik hem ging ophalen.
We mogen de kleuters aan de klasdeur oppikken om hen te helpen hun jas aan te doen en hun boekentas te nemen.
Dat verloopt bij ons bijna elke dag hetzelfde:
hij ziet mij verschijnen in de gang, loopt zijn klas uit, voorbij mij en maakt dat hij wegkomt.
Meestal loopt hij naar een andere klas om daar te gaan spelen.
Maar als het mooi weer is, durft hij ook op de speelplaats of zelfs tot aan de poort te lopen!
Daar sta ik dan telkens met én mijn jongste dochter én zijn jas en boekentas... 
Ga maar eens een kleuter zoeken met aan je hand een peutertje dat ook graag op verkenning wil.
Maar we waren dus bij vandaag.
Vandaag was hij naar zijn klasje van vorig schooljaar gelopen
en had zijn schoenen uitgedaan om er in het ballenbad te spelen.
Ondertussen was zijn grote zus uit het eerste leerjaar ons al in de kleutergang komen zoeken.
Zijn jongste zusje was me ontsnapt terwijl ik zijn kaftje in zijn boekentas aan het steken was.
Die moest ik natuurlijk eerst gaan zoeken want met peutertjes weet je nooit.
Na een tijdje vond ik haar in een klasje en zette ik haar op het bankje in de gang.
Dan de broer nog gaan halen.  Dat was wat anders.
Die wou niet meekomen.  Die luisterde natuurlijk niet.
Die liep van de ene speelhoek naar de andere, zo snel dat ik hem niet te pakken kon krijgen.
En zijn schoenen aandoen?  Dat ging hij al helemaal niet doen!
Uiteindelijk verzeilden we in een machtsspelletje.
Dat was natuurlijk dom van mij om het zo te laten escaleren,
maar ik had vannacht erg weinig geslapen en ik wist niet meer hoe ik het moest aanpakken.
Ik voelde mij zo machteloos en moest me inhouden om niet te beginnen wenen.
Soit, ruim een half uur na het belsignaal zaten we eindelijk allemaal in de auto.
(Onze jongste zat trouwens nog braaf op het bankje te wachten, moest het je interesseren ;-) )
Thuis aangekomen, vroeg ik mijn zoontje waarom hij dat had gedaan.
Hij vertelde dat hij het zo leuk vond in dat klasje.  
Ik legde hem uit dat ik het echt niet tof vond en hij leek het te begrijpen.

Twee uur later gingen we naar de bibliotheek.  Ik alleen met de drie kindjes.
Dat ging heel goed, tot op het einde onze jongste nog naar toilet moest.
Ik nam haar potje uit de auto en had beter mijn zoontje in de auto vast gezet.
Toen de jongste op haar potje zat, glipten de twee oudsten weg naar de trappenhal.
Ze speelden op de trap en maakten daarbij een enorm kabaal.
Toen ik het potje leeg kapte in het toilet en het proper maakte, 
had ik 2 handen nodig en kon ik onze jongste dus niet vast houden.
Die liep recht naar haar broer en zus.
Toen ik met het propere potje uit het toilet kwam, stonden ze alle drie al bovenaan de trap!
Net dan kwam de bibliothecaresse eraan 
om te zeggen dat ze rustiger moesten zijn en dat ze niet verantwoordelijk waren voor ongevallen.
Ja, stom mens, kom ook maar eens uit uw stoel, ik voelde me nog niet machteloos genoeg!
Het huilen stond me weerom nader dan het lachen 
- wat een rotdag en dat allemaal door die kinderen die gewoonweg niet luisterden!
Ik spelde mijn kinderen de les en ze knikten gedwee.
Toch kon mijn zoontje het een minuut later niet laten om weg te lopen
terwijl ik zijn jongste zusje nog van de trap aan 't plukken was.
Mijn oudste kwam zeggen dat hij al buiten op het zebrapad liep.
Wat er dan door je heen gaat, verschrikkelijk!
Ik spoeide me naar buiten waar hij ondertussen al terug op de trappen van de bib stond.
Weer spelde ik hem de les, dat het gevaarlijk was en dat hij bij mij moest blijven, 
en weer leek hij het te begrijpen.
Nog geen minuut later liep hij al weer weg, het park in.
Zo ergerlijk, zo vermoeiend, zo frustrerend!

Waarom luistert hij niet?
Wat doe ik toch verkeerd?
Waarom luistert hij wel naar de juf en niet naar mij of zijn papa?
*Grote zucht*
Ik ben het zó beu!  Wat kunnen we hier aan doen?
En hoe gaat dat bij jullie?  
Luisteren jullie kindjes goed?  Of loopt het bij jullie een beetje gelijkaardig?

zaterdag 3 januari 2015

Een zacht winterkleedje

Toen ik de cover van de Ottobre 6/2012 voor het eerst zag,
had ik mijn zinnen al gezet op dat zachte kleedje.
De laatste avonden van vorig jaar naaide ik ijverig door
om het af te hebben tegen nieuwjaarsdag.
Ik had het wel wat aangepast:
geen "frullekes" bovenaan en zonder mouwen.
Ik tekende vlug zelf een beleg voor de armsgaten. 
Ideaal voor in de winter: 
met een souspulleke eronder, kousenbroeken en klaar!


Dochterlief koos zelf de stof:
ze ging voor heerlijk zacht, warm nicky velours in het rood.
Zou haar roze fase voorbij zijn?  ;-)
Dat ze mij nu maar veel knuffels geeft, zo zacht :-)

Patroon: Aamurusko uit de Ottobre 6/2012 maatje 116 maar zonder mouwen, onderaan 12 cm verlengd en zonder "frullekes" op het voorpand.
Stof: Nicky velours van Den depot van Het Machien

vrijdag 2 januari 2015

Van oud naar nieuw: zingen, snoep en nieuwjaarsbrieven

Onze overgang van oud naar nieuw:


Op 31 december gingen we heel de dag "nieuwjaar zingen".
Dat is een traditie in onze streek:
van deur tot deur gaan,
overal iets zingen en dan krijg je 
een centje of een koek.
Het was voor Mini-mie de eerste keer dat ze meeging.
Aan de eerste deur keek ze nogal raar
toen haar broer en zus begonnen te zingen
maar toen ze zag dat ze een chocoladen koek kregen,
sprong ze op en neer terwijl ze "latje, latje, latje" riep
(latje = chocolade).
Ze is flink mee rond gegaan,
uitgezonderd de twee uurtjes dat ze haar middagdutje deed.
Tegen het einde van de dag zong ze:
"nieuwjaa, nieuwjaa, nieuwjaa" mee.
Zó schattig!

Ook de oudste twee waren erg enthousiast:
we zongen van 9u tot 17u,
met een uurtje pauze 's middags.
Het resultaat was dan ook navenant:


kloksgewijs: 
een volle doos koeken met chocolade
- vooral leo en twix (en aldi-varianten) waren populair - ,
een zak met koekjes zonder chocola (handig voor school),
2 zakken vol chips,
alle zakken en dozen op de keukentafel om te sorteren
(en om te snoepen)


Terwijl Mie Fantasie en Wielfreak snoepten,
was Mini-mie meer geïnteresseerd in haar nieuwe speelgoed:
polly pocket (die ik tweedehands kocht).
Ze is er zot van en kan er heel mooi mee spelen.
Die ienieminie poppetjes passen perfect in haar peuterhandjes.


Later op de avond werd duidelijk 
waarom Mini-mie geen interesse had in het snoep:
ze had buikgriep.
Ook ik moest eraan geloven 
en vierde oud op nieuw tussen het toilet en mijn bed,
zonder echt te slapen.
1 januari verliep dus wat in mineur,
maar toch lazen onze oudsten heel vrolijk hun nieuwjaarsbrief
voor hun meter en peter.



Vandaag zijn we weer beter.
Eén voordeel: de kilo's van de feestdagen zijn er ondertussen al terug af ;-)