Literatuur met de grote en de kleine L: "Grote kleine leugens" van Liane Moriarty

Toen ik enkele weken geleden reclame voor het nieuwe boek “Grote kleine leugens” van Liane Moriarty in mijn mailbox kreeg en de korte inhoud las, was ik direct geïntrigeerd.  Het verhaal gaat over een basisschool waar een quizavond voor de ouders eindigde met verschillende gewonden en een dode.  Was het een moord of een ongeluk of …?  En hoe is het zo ver kunnen komen dat de ouders met elkaar lagen te vechten?

Op de website van de uitgever werd als teaser het eerste hoofdstuk openbaar gezet.  Dat was meteen raak.  De schrijfstijl sprak me aan en de spanning werd al goed opgebouwd.  Ik was nog meer overtuigd.  Dit boek moest ik lezen!  Ik wilde een aankoopsuggestie doen in de bib maar het stond reeds als “in verwerking” in hun catalogus.  Dus sprong ik er de laatste weken regelmatig eens binnen om het rek van de nieuwe aanwinsten te monsteren.  Vorige week had ik geluk!  Daar stond het dan eindelijk.

En het overtrof mijn verwachtingen!  Dit boek staat voor mij op hetzelfde hoge niveau als “Het smelt” van Lize Spit, zowel qua opbouw van de plot als qua schrijfstijl.  Maar het is niet zo rauw, niet zo verschrikkelijk gruwelijk.  Toch schuwt “Grote kleine leugens” de problemen niet.  Pesten, overspel, kleine vetes binnen een gemeenschap, huiselijke ergernissen, …  Moriarty overgiet de realistische en soms herkenbare gebeurtenissen en gedachten met een humoristische saus om een bij momenten grappig boek af te leveren.

Het verhaal neemt je mee naar de maanden voorafgaand aan de dramatische avond en maakt je deelgenoot aan het leven van de ouders van de jongste groep in de basisschool.

Dit gebeurt aan de hand van drie hoofdpersonages.  Normaal vind ik het springen tussen drie hoofdpersonages veel te ingewikkeld en ontwikkel ik altijd een voorkeur voor slechts één van de personages.  Maar niet bij dit boek.  Elk personage heeft een herkenbare persoonlijkheid met zijn grote en kleine kantjes.  Hier was het me altijd duidelijk of ik nu vanuit het gezichtspunt van Madeline, Jane of Celeste de zaken kon overschouwen.  Ik kon me in alledrie evenwaardig inleven.  Ik zag ze zo voor me en duimde mee voor een goede afloop.  Want spannend was het ook.  Tot op het einde. 

En dan vond ik het jammer dat het uit was.  Dat had ik op voorhand voorspeld, daarom had ik het met opzet traag gelezen en vaak weggelegd om des te langer te kunnen genieten van de treffende beschrijvingen en om er in de tussentijd over na te denken wie de moordenaar of het slachtoffer zou kunnen zijn.  Uiteraard zat ik er helemaal naast.  De schrijfster heeft haar werk goed gedaan.  Heerlijk vind ik dat!

“Grote kleine leugens” is een echte aanrader!  Een mooi, beklijvend boek…