Mijn leven zonder gsm

Vorige maand heb ik mijn allereerste gsm gekocht.
Tot vorige maand had ik er geen.
Ook geen oud Nokia'tje of zo. Nee, niets.
Ik had nooit een gsm in gebruik.

Ten eerste omdat ik geen extra straling in huis wou toen onze kinderen nog baby en peuter waren. De impact van gsm-straling of sterke wifi-stralen op babyhoofden is nog nooit als 100% onschadelijk uit wetenschappelijk onderzoek bewezen. Bovendien hoor je tegenwoordig zoveel verhalen van kanker om je heen, zelfs van kinderen. Hoe komt dat toch allemaal? Niemand die het weet. Ik durfde geen risico nemen. Ik bande zoveel mogelijk hormoonverstoorders en chemicaliën uit huis en zorgde ook voor zo min mogelijk straling.
Ten tweede omdat ik geen gsm nodig had. Ik werkte thuis, had een vaste lijn en een computer en dat was voor mij voldoende. Ik mailde veel en gebruikte Messenger van Facebook. Telefoneren deed ik via de vaste lijn.
Ten derde omdat ik bang was om verslaafd te geraken. Ik wou niet zo'n moeder zijn die vanachter haar smartphone "hmmm" voortbrengt terwijl haar kinderen iets vertellen. Ik kende mezelf, ik zou uren op zo'n ding verliezen.

Waarom ben ik nu, meer dan 10 jaar nadat zowat alle anderen een gsm in gebruik namen, overstag gegaan en heb ik toch een gsm gekocht? Een smartphone dan nog wel.
Omdat het niet meer zonder ging.
Mensen rondom mij begonnen meer en meer afspraken te maken via Whatsapp i.p.v. via Messenger of de Facebookgroepen.
Ik organiseerde het versieren van de wagen van de ballonnekesstoet, moest daarvoor materiaal gaan halen en daar stond ik dan in de winkel waar ze andere dingen hadden dan die ik van plan was om te kopen. Ik kon niemand bereiken om te overleggen wat het beste was. (Geheel toevallig kwam ik daar in de winkel iemand van onze groep tegen, zodat ik toch kon overleggen en ik de juiste spullen kocht, maar zo'n geluk heb je natuurlijk niet altijd.)
Of ik stond in de plantenspeciaalzaak en ze hadden andere soorten grassen dan diegene die ik thuis op de computer had opgezocht. Maar of dat woekerende grassen waren of vorstbestendige? Met een smartphone had ik dat vlug kunnen opzoeken.
Door de hobby's van mijn kinderen was ik elke avond uit huis om taxi te spelen. Ik nam altijd een boek mee, maar mijn horloge vergat ik steeds vaker (omdat ik die uitdoe om te koken en dan vergeet terug aan te doen). Zo moest ik schatten hoe laat ik terug aan de academie moest staan. Met een smartphone kan je altijd zien hoe laat het is. 

Bovendien zijn we 2x naar academie in de naburige stad gereden (20 minuten enkele reis) terwijl er geen les was wegens ziekte van de leerkracht. Maar men was ons vergeten te verwittigen omdat we geen gsm-nummer hadden opgegeven. Vergeten of "vergeten", dat weet ik niet. 

 Men vond het niet meer voor de hand liggend dat ik geen gsm had. Vaak zag ik aan de mensen hun gezicht dat ze me echt niet geloofden dat ik geen gsm had en dus mijn nummer niet kon geven. Ze bekeken me wantrouwig, alsof het uit onwil was dat ik mijn nummer niet gaf en dat ik eigenlijk wel een gsm had, maar mijn nummer niet met hen wou delen.
Zonder gsm-nummer kan je van bepaalde diensten geen gebruik maken. Een Ketnet-profiel aanmaken voor je kind? Zelfs daarvoor moet je een gsm-nummer opgeven!

Verder nam ik heel veel foto's, gemiddeld meer dan 1000 per maand. Ik sleurde mijn spiegelreflexfototoestel overal mee naartoe. Als ik een foto wou delen, was ik lang bezig met die overzetten op de computer en dan nog de juiste selecteren. Met een smartphone zou dat veel eenvoudiger zijn.

Sinds vorige maand heb ik nu dus een smartphone. Voor het eerst in mijn leven een gsm. Het is nog altijd wennen aan de beltoon. De eerste keer dat ik opgebeld werd, herkende ik het melodietje niet en zei mijn dochter van 9: "Ik denk dat dat uwe gsm is die afgaat" :-)
De eerste app die ik installeerde was Instagram. Daar keek ik al lang naar uit! En ik moet toegeven dat ik al lichtjes verslaafd ben. Ik hou enorm van mooie foto's. Ik zie zelf overal mooie beelden en vind het heerlijk om die ook vast te leggen. Dat gaat nu overal, ook waar ik geen fototoestel bij heb. Zoals gisteren toen mijn zoontje in het omkleedhokje van het zwembad zijn trui op een grappige manier over zijn hoofd trok. Dat ging vroeger voorbij zonder herinnering voor later. Maar nu niet meer. Ik heb er een gekke foto van getrokken. Nee, 3 eigenlijk, om eerlijk te zijn. Ik heb al heel veel foto's genomen met mijn smartphone. Ik zet ze netjes over in mapjes op mijn computer en op een externe harde schijf, net zoals ik met mijn fototoestel deed. Maar tijd om ze te selecteren heb ik voorlopig nog niet gehad. Misschien moet ik wat minder plaatjes van anderen kijken op Instagram ;-)

Nu gebruik ik met veel plezier ook Whatsapp en betaal ik mijn overschrijvingen via de app van mijn bank. Zo gemakkelijk dat dat is!
En om niet verslaafd te geraken, download ik de app van Facebook niet. Dat helpt waarschijnlijk wel.
Ik zit nu veel minder aan de computer. Zo eens om de 3 dagen, om langere mails te typen. Of om op Facebook te constateren dat ik ondertussen niet veel gemist heb. Heerlijk!
Vroeger moest ik altijd de computer aanzetten om even iets op te zoeken. Zoveel tijd dat dat in beslag nam. Zo lang ik niet te veel blijf plakken op Instagram, heb ik heel wat tijd bijgewonnen.
Maar volg gerust mijn account Villaspeelmama op Instagram, zodat ik jou ook kan volgen. ;-)