Literatuur met de grote en de kleine L: "Het smelt" van Lize Spit

478 pagina's telt "Het smelt", het romandebuut van Lize Spit.
En dat is geen pagina te veel.
Wat een woordgebruik, wat een plezier om te lezen.

Ik had een tijdje geleden een lovende recensie gelezen in de standaard der letteren.
Het boek zou zo geweldig zijn, maar het verhaal sprak me niet echt aan.
Toen ik een exemplaar in de boekenwinkel zag liggen, 
kon ik het toch niet laten de eerste bladzijde te lezen.  
Die deed me onmiddellijk besluiten dat ik meer wilde.  
Vorige week zag ik het in de bib staan en aarzelde ik geen seconde.  
Op nog geen week tijd was het uit.
Wauw...

De schrijfster slaagt er perfect in de spanning op te bouwen naar het einde toe.
Wat is Eva met het ijs van plan?  Hoe stierf Jan?  En wat gebeurde er op de fatale zomerdag?
In 3 verhaallijnen krijg je alle details te weten
die nodig zijn om de ontknoping van het verhaal te begrijpen.
Voor de lezer is dit de perfecte volgorde: 
het zit ontzettend goed in elkaar, het klopt helemaal.

De gebeurtenissen van die fatale zomerdag vind ik zowel ongeloofwaardig als walgelijk.
Maar eigenlijk vind ik het verhaal zelf niet zo primerend.
Het te mogen lezen, overspoeld worden door die prachtige zinnen vond ik veel belangrijker.
In de meeste boeken sla ik zinnen over.
Zinnen die er niet toe doen, bladvulling,
omdat het te spannend is en ik vlug wil voort lezen, 
omdat de zinnen te flauw zijn.
In "Het smelt" is geen zin te veel. 
Ik heb elke zin gelezen en elke zin is prachtig.  
Spit goochelt met taal en creëert wondermooie zinnen die toch niet gekunsteld overkomen.
Ze beschrijft alles erg realistisch, alsof ik het zelf met m'n eigen ogen kan zien.
Het is een triest verhaal, maar toch komt het zo niet over.
Ze laat namelijk na om psychologische beschrijvingen van gedachten weer te geven,
voor haar is enkel het zintuiglijk waarneembare voldoende om de sfeer te scheppen.
Dat maakt het tot geen zwarte roman,
maar eentje in felle vrolijke zomerkleuren met grappige anekdotes,
zeer aangenaam om te lezen.

Ik ben echt verbluft.  Het was een plezier om te lezen.  
Ik kijk al uit naar een volgende roman van haar.

Wel had ik nog 1 vraagje:
hoe kan Tesje in de meisjesslaapkamer zowel het dichtste bij de deur als hij het raam liggen?
Lig je met 2 op een kamer niet ofwel het dichtst bij de deur ofwel bij het raam?

Toevallig was het boek dat ik net hiervoor las, "Vele hemels boven de zevende" van Griet Op de Beeck.  Ook een Eva met een ongeveer even triest verhaal maar dit komt 1000x pessimistischer over.  Op de Beeck schuwt de tranen niet en psychologiseert de personages tot in het kleinste detail.   
Ik kon me niet met één van hen vereenzelvigen; ze denken allemaal zo negatief.  Ben ik dan zo positief ingesteld?  Zijn er dan zo weinig gelukkige mensen?
Misschien is de opzet van het boek om mensen aan te zetten hun leven terug in handen te nemen, er nog iets van te maken, de liefde te laten primeren.  Dan zou ik toch eerder "Kom hier dat ik u kus" van dezelfde auteur proberen dan dit werk.
Ik heb daarom ook beslist dat ik de nieuwe, "Gij nu" niet ga lezen, Op de Beeck schrijft te deprimerend naar mijn persoonlijke mening.

Enkele weken geleden deed ik mezelf "Kleine dagen" van Bernard Dewulf cadeau.  Ik hou ervan om in zijn columns te grasduinen, even te glimlachen, en weer verder te gaan.
Zijn mooie woorden mogen lezen, dat is echt genieten.

Aanraders?
Ja, "Het smelt" van Lize Spit.  
Niet zozeer om het walgelijke verhaal, maar om de rake beschrijvingen in prachtige zinnen.  
Zeker als je van lezen houdt.
Ik heb het boek nadien nog regelmatig terug ter hand genomen
om hier en daar nog eens een fragmentje te herlezen.
Ben jij van plan om het te lezen?